Al weer een week op de Filipijnen!

Hallo allemaal!

Wat super leuk om jullie reacties op mijn vorige berichtje te lezen! Ik heb inmiddels al weer zoveel beleefd hier en dat wil ik graag met jullie wil delen! Het is zo overweldigend mooi hier!

Afgelopen donderdag zijn we begonnen met een meeting met alle begeleiders(social workers) hier. We bespreken dan de bijzonderheden van alle kinderen en zo. Het is erg heftig om de problemen te horen waar de kinderen zoal tegenaan lopen. Vervolgens ben ik naar Tanay geweest, een plaatsje hier in de buurt om wat inkopen te doen en om theedoeken te kopen, want de afwas afdrogen kennen zie hier niet en daar kan ik maar niet aan wennen. ’s Avonds heb ik bij de meiden gegeten. Tijdens het avondeten wordt er altijd een discussie gevoerd in het Engels. Het onderwerp wordt afgesproken bij de meeting ’s morgens. Deze discussie is om de kinderen beter Engels te leren, maar ook om hun eigen mening te vormen en dit uit te dragen naar anderen. Ik vind dit een erg goed initiatief en je ziet dat de kinderen er veel aan hebben! Deze avond was het onderwerp: “Wat motiveert jou om je leven te leiden zoals je nu doet.” Ik vond het erg interessant om de verhalen van de kinderen te horen.

Vrijdagochtend heb ik mijn eerste wasje gedraaid (lees: door het sop gehaald) en heb ik vervolgens een wanhopige poging gedaan om dit weer droog te krijgen. Dat is erg lastig met dit vochtige weer. Had ik het eindelijk bijna droog, kwam er een (zeer plotselinge) tropische regenbui overheen. Kon ik weer van vooraf aan beginnen. Daarnaast heb ik ook mijn kamer maar eens schoongemaakt. Ik kwam allemaal kleine keuteltjes tegen wil niet weten waarvan. Daar moet ik maar niet te lang bij stil staan. ’s Middags hebben we een inventarisatie gemaakt van de spullen die we nodig denken te hebben voor de medische ruimte die we hier in willen gaan richten. Tevens zijn we bij een aantal scholen van de kinderen langs geweest om een aantal formaliteiten te regelen. Bij twee van de drie scholen waren ze de papieren vergeten en moesten we een andere keer maar terug komen. Dat wordt hier ook gewoon geaccepteerd, niemand die zich er druk om maakt, al zou het voor mij wel frustrerend zijn. Op het moment dat ik bij die scholen aankwam verzamelden zich erg veel kinderen om mij heen, ze wilden van alles weten. Erg leuk om ze zo enthousiast te zien! Ze konden niet geloven dat mijn ogen echt blauw zijn, ze dachten dat ik contactlenzen droeg. Ze hadden alleen nog maar mensen gezien met bruine ogen. Deze avond heb ik bij de jongens gegeten en ook hier was weer een actieve discussie, erg leuk om te zien hoe de kinderen elkaar helpen zich te verwoorden in het Engels.

’s Zaterdags vroeg Uwes (driver) of ik samen met hem en zijn vrouw mee wou naar Regina Rica (een bedevaartsoort hier in de buurt, http://www.reginarica.org) en ze wilden me wat meer van de omgeving laten zien. Op dat moment wist ik nog niet dat er nog twaalf mensen meer in de jeep zouden stappen, waar normaal gesproken plek is voor zeven mensen. Maar het paste gelukkig allemaal. Na een enerverend ritje in de jeep kwamen we aan bij Regina Rica, het is een groot gebied waar vele pelgrims uit het hele land naar toe komen. In de bergen staat een immens groot Mariabeeld (zie foto’s) waar je middels een lange trap naar toe kunt. Een van de mensen uit onze groep, was een hoogzwangere vrouw (39 wk.) Het was haar wens om voor de bevalling hier naartoe te gaan om te bidden voor een gezond kindje. Ook zij is de berg op geklommen, ik had zoveel respect voor haar! Vervolgens zijn we naar familie van Uwes gegaan, want er was een plaatselijke feestdag, en er stond een waar feestmaal voor mij klaar. Ik werd zo hartelijk ontvangen, werkelijk fantastisch en het eten was ook nog eens verrukkelijk!

’s Middags ben ik met twee kinderen naar de dokter geweest. Hier was vooralsnog geen geld voor maar mede dankzij jullie heb ik dit kunnen bekostigen. Ze waren er zo blij mee. Ook hebben we medicijnen gekocht (na vier soort van apotheken bezocht te hebben) en ze zijn inmiddels al zo goed als helemaal opgeknapt. Echt top! Toen we weer terug op het terrein van Bahay Aurora kwamen waren ze begonnen met een activiteitenprogramma voor alle kinderen. Ze hadden dit georganiseerd omdat dinsdag twee kinderen afscheid zouden nemen, gaan naar hun zus. Ondanks dat er veel gelachen werd, waren er ook een aantal emotionele momenten. Op een gegeven moment werd het nummer van Jason Mraz “ I won’t give up” gespeeld en alle kinderen zongen mee, echt een kippenvel moment! Vervolgens hebben we gezamenlijk gegeten en gezellig gekletst met z’n allen.

Ook op zondag zijn we begonnen met de meeting, daarna ben ik met Jazz en Juvie (begeleidsters) naar Antipollo geweest om te shoppen. Dat is een plaatsje op ongeveer 45 minuten rijden. Hier waren een aantal aanbiedingen waar ze graag naar wilden kijken. We gingen met de Jeepney. Dit kun je vergelijken met het openbaar vervoer in Nederland alleen dan zonder enige structuur en een stuk goedkoper. Het was echt een ervaring om drie kwartier in zo’n Jeepney te stuiteren, je zit nog beter in een achtbaan, maar goed. Uiteindelijk waren we voor de heen- en terugreis 44 pecos p.p. kwijt (€ ,-1 = ong. 54 pecos). Het shoppen was erg gezellig en we hebben samen pizza gegeten, die werkelijk waar, hier lekkerder zijn dan in Nederland!

Afgelopen maandag heb ik het wat rustiger aan gedaan, was niet helemaal top fit en heb ’s middags een paar uur geslapen. Ik had verwacht dat ik sowieso de eerste weken niet lekker te pas zou zijn door het weer, eten en alle andere dingen hier maar dat ging vooralsnog echt prima!

Gelukkig was ik dinsdag al weer een stuk opgeknapt en ben ik samen met een aantal anderen de twee kinderen weg gaan brengen naar hun zus. Dit gaf wel een heel raar gevoel. Je zet ze ergens af waar ze waarschijnlijk de komen jaren zullen doorbrengen en je zult ze hoogstwaarschijnlijk nooit meer zien. Avonds heb ik met de meiden rijst met soep en sardientjes gegeten.

Woensdag zijn we de dag opnieuw begonnen met een meeting en hebben we overlegd dat we zouden starten met het verbouwen van de oude keuken naar een medische ruimte. Hiervoor zou eerst een nieuw aanrechtblad gekocht moeten worden omdat in de oude keuken nog steeds de afwas gedaan. Vanmiddag hebben we er een kunnen kopen en nu is het wachten totdat het droog wordt en dan kunnen ze beginnen met het leggen van de leidingen en de elektra. Ik zal een paar foto’s bijvoegen van hoe de oude keuken er nu nog uit ziet en waar dus straks de medische ruimte zal komen.

Nou ik hoop dat jullie zo een beetje een beeld krijgen van wat ik hier zoal meemaak. Ik vind het werkelijk prachtig hier! Ik hoop dat jullie mij ook een beetje op de hoogte houden van de nieuwtjes uit Nederland, ben erg benieuwd!

Liefs Stephanie