Back in Holland

Afgelopen donderdag 7 maart ben ik na ruim 5 maanden weer aangekomen in het oh zo koude Nederland. Dat was echt wel even gigantisch wennen. Een temperatuur verschil van ruim 30 graden!

Eigenlijk zou ik eind februari al terugkomen, maar de laatste weken zijn niet helemaal gelopen zoals vooraf gepland. Mama en Arjen zijn mij namelijk achterna gekomen op de Filippijnen. Echt zo gaaf! Het was allemaal als een grap begonnen. Maar na een paar dagen werd het toch serieus en toen ging het allemaal heel snel! Het verliep allemaal verre van soepel, maar woensdag 20 februari stonden ze dan toch met hun koffer én paspoort op Schiphol om de grote reis te gaan maken. Samen met Nelsie en de driver ben ik donderdags naar Manilla gereden om ze op te halen. Het voelde zo onwerkelijk, dat ik hen straks een knuffel zou kunnen geven op de Filippijnen. Nee, dit had ik nooit verwacht. De hereniging was dan ook geweldig!

Nu kon ik ze laten zien waar ik de afgelopen maanden heb doorgebrachten wat ik heb gedaan. Ook kon ik ze kennis laten maken met alle geweldige mensen die ik om me heen had. Nu zouden ze echt begrijpen waar ik het al die tijd over gehad heb tijdens het Skypen.

Natuurlijk heb ik de laatste weken ook nog veel andere dingen meegemaakt. Zoals een poppenkast. Drie zaterdagen in februari kwamen een aantal mensen om een poppenkast op te voeren voor de kinderen. Dit was zo leuk om te zien en er zat ook nog eens een goed verhaal achter. Zo ging het bijvoorbeeld de eerste keer over het zeggen van “Sorry” en de tweede keer over het delen van dingen. Het is erg mooi om te horen hoe je kinderen er enkele dagen later op terugkomen onderling. “But puppet said, we have to share!”. Prachtig toch!

Daarnaast was er ook nog de Town Piësta in Morong. Morong is een stadje in de buurt waar we regelmatig komen en waar veel staff en familie van Arleen woont. De Town Piësta is een plaatselijke feestdag waarbij iedereen eten voorbereid en je langs alle huizen gaat om overal een beetje te eten. Verder zijn er allerlei activiteiten op straat en heerst er veel gezelligheid. Je kunt het vergelijken met een soort dorpsfeest en dat konden wij natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. Ik heb het super naar mijn zin gehad en ook hier kwam weer de gastvrijheid en hartelijkheid van de mensen naar voren.

Tevens had Herke mij gevraagd om een reisgids op te zetten voor mensen die (eventueel) Bahay Aurora komen bezoeken. Ik zag dit als een leuke uitdaging, ik wist van mezelf dat grote verslagen/onderzoeken schrijven voor mijn opleiding nooit een van mijn sterkste kanten was, maar omdat ik zo enthousiast was over Bahay Aurora en dit graag met iedereen wilde delen ben ik toch fanatiek aan de slag gegaan. Ik ben dan ook best tevreden met het resultaat. De reisgids kun je bekijken op http://www.bahayaurora.nl onder het kopje “Publicaties”.

Ook hier hebben de kinderen wel eens een schoolfeest! Dit keer was het de beurt aan de kids die op de middelbare school zitten. De voorbereidingen verliepen echter wel wat anders dan dat ik zelf gewend was bij dergelijke activiteiten. De meiden gingen in een mooie jurk en de jongens in pak. Een kledingcrisis was er echter niet. De keuze was er niet, ze hebben geen kast vol kleding waar ze uit konden kiezen, maar desalniettemin zagen ze er prachtig uit! "Alles werd uit de kast" gehaald. Oorbellen werden beschikbaar gesteld, iemand anders van de staff leende haar schoenen uit en ook Arjen zijn parfum werd veelvuldig gebruikt door de jongens en met mijn make-up hebben we de meiden mooi opgemaakt! Het heeft een paar uur gekost, maar het resultaat mocht er dan ook zijn! Bekijk de foto’s en oordeel zelf!

Daarnaast was er ook nog een walkaton(wandeltocht) voor het milieu, voor de kinderen georganiseerd. Ook andere kindertehuizen deden hier aan mee. Het was in Antipollo, een dik half uur rijden van de foundation. Er gingen 15 kinderen plus 4 staff mee en dat moest allemaal in dat busje! Het was knus, maar super gezellig. Ondanks dat we 5 uur ’s ochtends zouden vertrekken (werd echter half 7) zat de sfeer er al goed in! Er werd gezellig gekletst en luidkeels gezongen. Eenmaal aangekomen zijn we aan de wandeling begonnen. Dit zou in eerste instantie een klein uurtje duren, maar al gauw kwamen we erachter dat dit niet het geval was. Uiteindelijk duurde het bijna 3 uur. Klein inschattingsfoutje, maar niemand die zich er druk om maakt. Na dit alles kregen de kinderen een lezing over het milieu, recyclen en hergebruiken. Na dit alles konden we weer aan de terugreis beginnen. Al vrij snel werd duidelijk dat het vroege opstaan en de wandeling toch wel zijn tol had geëist. De terugweg was een stuk stiller en ongeveer iedereen lag lekker te slapen in de meest gekke houdingen.

Verder zijn we ook nog weer naar een optreden van de Band (Jamestone) van kuya Uwes geweest. Ze zijn zo ontzettend goed en ik wilde mama en Arjen dit ook laten beleven. Het was opnieuw prachtig! We hebben een super leuke en gezellig avond gehad. We hebben gedanst, gezongen, veel gelachen en heerlijk gegeten. Wat wil je nog meer? Ook vanavond kwam maar weer eens naar voren dat er zoveel talent zit in de Filippino’s! Regelmatig kwam er iemand uit het publiek om ook een nummertje te zien, dronken of niet, ze hadden stuk voor stuk een prachtige stem! Het is zo’n muzikaal volkje, om een klein beetje jaloers op te zijn!

Natuurlijk mochten mama en Arjen een bezoekje aan de Daranak Falls ook niet missen. Deze hebben we dan ook nog een keer bezocht. En opnieuw was het prachtig! Echt een paradijsje!

Ook mama en Arjen hebben niet stil gezeten tijdens hun bezoek aan de Foundation. Arjen heeft voor de oudere kinderen een kookworkshop gegeven. Gezamenlijk hebben ze een ‘patatje oorlog’ gemaakt. Het was een groot succes en de vier kilo aardappels waren er dan ook zo doorheen. Mama heeft een les gegeven over het repareren van kleding. Een goedgevulde naaibox was van harte welkom, want veel kleding van de kinderen is versleten, zitten vol gaatjes, hebben losse naden of de rits is stuk. De kinderen waren erg gemotiveerd en gingen dan ook direct fanatiek aan de slag. Daarnaast werden er ook de nodige kledingstukken bij haar ingeleverd, zodat zij ze kon repareren. Het heeft heel wat naaiuurtjes gekost, maar als je dan die koppies zag nadat ze hun kleding terug hadden gekregen. Zo blij!!

Inmiddels kwam het afscheid steeds dichterbij, terwijl ik hier eigenlijk totaal niet mee bezig wilde zijn. Het is echt onbeschrijfelijk wat voor een band je opbouwt met iedereen, met de kinderen, de staff en alle vrienden die je gedurende al die maanden gemaakt hebt.

De laatste zondag heb ik samen met de staff “Bicol Express” bereid voor iedereen. Dit is een van mijn favoriete gerechten! Bicol Express is gekookt varkensvlees in kokosnoot melk met een pasta van garnalen en chili’s, heel veel chili’s, wat wordt geserveerd met uiteraard, RIJST! Echt heerlijk! Ook hadden we voor deze dag een karaokemachine gehuurd, waar veelvuldig gebruik van werd gemaakt. Meestal stonden er toch wel minstens dertig nummer is de wacht. Je zag en hoorde iedereen genieten!

Dinsdagavond was dan toch echt mijn laatste avond bij Bahay Aurora! Er was een programma georganiseerd. Eerst werden er een aantal Awards uitgereikt voor de kinderen, waaronder “the cleanest locker Award”, “the early bird Award” en “the cleanes assigned area Award”. Daarna werd ik naar voren geroepen. Ik kreeg een certificaat uitgereikt en een prachtig T-shirt met een de opdruk van Bahay Aurora. Daarnaast kreeg ik ook nog een lampje, zelf gemaakt uit kokosnoten! Echt super mooi! Vervolgens kregen de kinderen de mogelijkheid om mij te bedanken. Ze kwamen stuk voor stuk naar voren om persoonlijk iets tegen mij te kunnen zeggen. Dit was erg emotioneel. Zelfs de allerkleinsten probeerden in hun gebrekkige Engels duidelijk te maken dat ze me super veel zouden gaan missen. Hierna zongen alle kinderen voor mij het lied: “Welcome to the family” van Kid’s praise. Zo bijzonder, onmogelijk om het droog te houden! Al met al een super heftige, bijzondere, emotionele, intense avond om nooit, maar dan ook nooit te vergeten.

De volgende ochtend toch maar eens de koffer ingepakt, ondanks dat ik dit zo lang mogelijk uitgesteld had, moest ik er nu toch echt aan geloven. De georganiseerde Stephanie was compleet verdwenen. Had ik in Nederland mijn koffer nog met zoveel enthousiasme ingepakt, nu vond ik het vreselijk! Na de lunch zijn we uitgezwaaid door iedereen en richting het vliegveld vertrokken! 

De vlucht verliep prima ondanks een beetje vertraging. Eenmaal op Schiphol kwam bij mij het besef dat ik eigenlijk echt heel ver weg geweest ben. Nadat we onze koffers opgehaald hadden konden we naar de aankomsthal. Hier stonden Marieke, Herman, Anouk, Manon en Tom ons al op te wachten. Het voelde toch ook wel weer goed om hen allemaal weer te zien!

 Maar dan, dan moet je naar de auto, NAAR BUITEN! Wat verschrikkelijk koud! Ik ben er nog steeds niet aan gewend. Geef mij dan maar dat hete weer op de Filippijnen, heerlijk! In de auto natuurlijk flink de verwarming op sambal, maar nog steeds koud! Dit zal nog wel een paar dagen nodig hebben. Eenmaal in Twente, toen we in Oldenzaal de snelweg afreden, hing er toch zowaar een foto van mij met de tekst: “Steef is gek op reizen en niet op “aankomen”, maar 3 x is scheepsrecht dus toch door moeders meegenomen. In de Filippijnen zijn ze met jou een topper kwijt, wij horen graag meer over jouw geweldige tijd!”. Een actie van mijn vriendinnen, echt super leuk en lief! Dit was echter nog niet alles, toen we thuis kwamen was de hele tuin versierd en hingen er twee grote spandoeken. Echt tof! En om het af te maken stond er nog een heerlijke slagroomtaart in de koelkast! Dankjewel!

Ik ben iedereen zo dankbaar! Herke en Arleen, die mij de mogelijkheid hebben gegeven om naar Bahay Aurora te gaan en daarnaast de mogelijkheid om in hun huis te wonen. Uiteraard ook iedereen in de Filippijnen die mijn avontuur hebben gemaakt tot een onvergetelijke ervaring! Ook wil ik graag iedereen bedankten die mij een donatie heeft gegeven, zodat ik daar een medische ruimte op heb kunnen zetten en de kinderen nu sneller en doelmatiger de zorg kunnen krijgen die ze nodig hebben. En vooral niet te vergeten, iedereen die mij vanuit Nederland gesteund heeft gedurende de tijd dat ik toch zo ver weg was! Iedereen super bedankt!

Ik weet dat de stichting momenteel in financiële moeilijkheden zit en ze eigenlijk elke maand geld tekort komen. Ik heb met eigen ogen gezien dat elke cent, maar dan ook werkelijk elke cent goed besteed wordt. Het zou toch zo gigantisch zonde zijn als dit geweldige project wat nu al ruim twintig jaar loopt zou moeten stoppen wegens gebrek aan donateurs. Dus mocht u/je overtuigd zijn en u/je kunt maandelijks een bedrag missen, alsjeblieft wordt donateur! Ze hebben het zo hard nodig!

http://bahayaurora.nl/hoekuntuhelpen.php#Doneren

Nou dit zal voorlopig mijn laatste reisverslag zijn... Hartelijk bedankt voor het lezen en voor jullie reacties!

                                                                                Heel veel liefs Stephanie