Terug in Bahay Aurora!

Lieve allemaal,

Na een ontzettend lange maar mooie reis zijn we aangekomen bij Bahay Aurora, wat fantastisch om hier terug te zijn, wat een warm onthaal. Het is echt geweldig om iedereen hier weer te zien, de kinderen, de staff, de familie van Arleen en Herke, maar ook de cultuur hier. Het liefst begin ik direct te vertellen over alles hier, maar ik zal aan het begin van onze reis beginnen.

Vanaf Dusseldorf zijn we richting Beijing gevlogen, een lange vlucht zonder problemen, van slapen is niet zoveel gekomen met al het moois in het vooruitzicht. Nadat we geland waren op Beijing Airport stond ons de eerste uitdaging te wachten, het vinden van de uitgang! Dit ging eigenlijk makkelijker dan verwacht. Na een grondige check bij de douane kregen we een stempel om Beijing in te mogen, we hoefden onze koffers niet op te halen, deze werden direct doorgestuurd naar Manila. Vervolgens konden we met een trein, de Airport Express, richting het centrum van Beijing. Toen stond de tweede uitdaging voor de deur, een kaartje kopen voor de metro, en dan ook nog voor de juiste, ohja en ook nog voor 2 personen. Na een paar knopjes ingedrukt te hebben (geen idee wat het betekende) vielen er 4 kaartjes uit, dat was dan weer niet helemaal de bedoeling, maar ach, we konden in ieder geval verder. Vervolgens gingen we richting het treinstation in Beijing, het was een drukte van jewelste en al snel bleek dat alle treinkaartjes al uitverkocht waren. We dachten even dat we de Chinese Muur wel konden shaken, totdat een enigszins Engels sprekende Chinees ons vertelde dat we het eens bij het busstation moesten proberen. Oke.... dat betekende opnieuw met de metro en dus weer kaartjes moesten kopen. Daar attendeerde ons een vriendelijke Chinese jongeman ons op een knop waardoor het scherm van chinees naar engels vertaald werd. Wat een uitvinding! Dat maakte alles toch een stuk gemakkelijker. Maar toen, toen kwamen we bij het busstation, ongeveer 100 bussen stonden te wachten op die duizenden chinezen, wie niet of nauwelijks engels spreken. Uiteindelijk toch de juiste bus gevonden. We zaten met tientallen andere chinezen in een grote bus (die uiteraard gemaakt is voor de afmetingen van al die kleine chinezen en wij er dus ongeveer klem inzaten, maar goed, we hadden de juiste gevonden!). Na ruim een uur kwam dan de Chinese Muur in zicht, wat indrukwekkend om te zien. We hebben hier een aantal uren rondgelopen, wat een prachtig uitzicht! (De foto's volgen nog zodra de Wifi het toelaat) Vervolgens zijn we terug in de bus gestapt richting Beijing en zijn we beide als een blok in slaap gevallen. Toen de bus stilstond werden we wakker en hadden we werkelijk geen idee waar we waren, nou geloof mij, je schrikt je kapot! Dan maar op zoek naar de dichtstbijzijne metrohalte zodat we ons weer enigszinds konden orienteren. Omdat we nog tijd over hadden hebben we nog Lama Temple bezocht, zeer indrukwekkend. De Lama Tempel is een van de imposantste religieuze monumenten van Beijing, het is het centrum van het Tibetaans boddhisme van de stad. Het complex is ruim 66.000 m2 groot, en dat in het centrum van zo'n grote stad. Overal stonden grote Boeddha's en alles was prachtig versierd. Daarna zijn we doodvermoeid maar voldaan weer richting het vliegveld vertrokken vanwaar we om 20.0 uur verder vlogen richting Manila, de hoofdstad van de Filippijnen.

Zodra we in het vliegtuig zaten zijn we weer heerlijk in slaap gevallen en voor we het wisten waren we geland op de Filippijnen. Zo gauw je het vliegtuig uitstapt komt je die heerlijke warmte al tegemoet! I'm back in the Philippines! Ook hier verliep alles voorspoedig, geen problemen met het visum en ook onze bagage verscheen gewoon op de band (hier hadden we ons toch wel een beetje zorgen om gemaakt). Eenmaal buiten werden we opgewacht door 3 man sterk, hebben we nog wat drinken gekocht en zijn we vertrokken richting Baras, omdat het inmiddels 2 uur 's nachts was en er dus veel minder verkeer op de weg is verliep de terugreis veel sneller als verwacht kwamen we vroeg in de ochtend aan op de Foundation waar iedereen nog in diepe rust was. We zijn vrijwel direct doorgegaan naar bed, en ik kan je vertellen, wat kan een bed lekker liggen als je zoooo moe bent. We hebben tot halverwege de middag geslapen en hebben de kinderen opgewacht toen ze uit school kwamen. Het is zo gaaf om al die blije koppies weer te zien! We hebben veel gekletst, gespeeld en gelachen en geknuffeld. De lokale taal (Tagalog) was ik toch grotendeels vergeten, al komen er in de loop van de tijd steeeds meer woordjes terug. We zijn redelijk op tijd naar bed gegaan in de hoop dat we de slaap in konden halen, maar dat is mislukt, we lagen beide tot na 3 uur klaar wakker op bed, o ja, dat heet nou een jetlag... Maar goed, zo kon ik wel mooi alle indrukken op me in laten werken en voelde me zo gelukkig!

Vanmorgen hebben we rustig aan gedaan en hebben we lekker gekletst met de staff en kinderen die niet naar school waren, daarna heerlijk geluncht (uiteraard rijst!) en na de lunch zijn we naar Tanay geweest, een plaatsje in de buurt. We gingen, net zo als alle anderen, met de jeepney. Dit zijn zelfgelast verlengde jeeps die ontzettend mooi geverft zijn. In Tanay hebben we een heerlijke massage gehad, dit hadden we wel verdiend vonden we zelf na zo'n lange reis. Daarna hebben we nog de markt bezocht, waar we heerlijke verse kokosnootsap gedronken hebben, echt goddelijk! Het is daar zo speciaal, die luchtjes, de herrie en allemaal bijna dezelfde artikelen in hun kraampje en men is zo blij dat je er iets van koopt. Totaal niet opdringerig maar vooral nieuwsgierig, ze zijn hier nauwelijks buitenlanders gewend. Vervolgens zijn we teruggegaan naar de Foundation waar de kinderen inmiddels al weer uit school kwamen. Rond etenstijd zijn we naar de Compound (hier wonen families dicht bij elkaar) gegaan waar de familie van Arleen woont en waar we waren uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje, waar uiteraard eten en koffie/thee bij hoort. Het was verrukkelijk! Nadien zaten we gezellig bij elkaar en dan begint er iemand te zingen, vervolgens pakt er iemand een gitaar en voor we het wisten zaten er drie mensen met een gitaar en een met een jambe te spelen De ene na de andere hit kwam voorbij, wat een topavond. Onvergeterlijk. Nu is het inmiddels al na 23 uur en wordt het tijd om lekker het bed in te kruipen. 

Al met al is het weer een heel "verslagje" geworden, wat kun je toch een een paar dagen veel beleven! Ik houd jullie op de hoogte en zodra het kan zal ik ook wat foto's uploaden. Bedankt voor al jullie lieve/leuke berichtjes!

Heel veel liefs,

Stephanie