Laatste maandje!

Hallo allemaal,

Het heeft weer eventjes geduurd maar hier weer een verslag(je). Eigenlijk zou ik op dit moment al in Nederland zijn, maar ik heb besloten om mijn ticket een maand te verlengen. Ik heb het hier zo naar mijn zin dus heb de kans gegrepen. Ik moest in ieder geval mijn visum moeten verlengen voor drie dagen, dus ja, waarom dan niet voor een maand langer (voor dezelfde prijs)? Nu staat mijn vertrek gepland op woensdag 27 februari en ik zal dan de 28e om half zeven ’s morgens landen op Schiphol!

Mijn vorige verslag dateert al vanaf 23 december dus ik zal eens beginnen met kerst! Een typische Filippijnse traditie is de: “Simbang gabi”. Dit houdt in dat je negen dagen voor kerst elke morgen om vier uur naar de kerk gaat. De kerk is op ongeveer een kilometer lopen dus gingen we er ’s morgens (voor mij ’s nachts) vroeg uit en liep ik, samen met Nelsie, richting de kerk. Dit was erg bijzonder. Het is dan nog donker en je ziet uit alle straatjes mensen komen die allemaal richting de kerk lopen. De mis wordt buiten gehouden en alles is super mooi versierd met lichtjes en kaarsjes. Zowel de kerk, bomen, planten enz. De mis wordt in Tagalog (Filippino) gehouden en ondanks dat ik er weinig van verstond was de sfeer erg gemoedelijk. Je staat met vele mensen bij elkaar en er wordt gepraat, gelachen, geapplaudisseerd en gezongen. Aan het eind van de dienst gaat iedereen lopend weer naar huis. Bij de uitgang staat dan een blaaskapel gezellig muziek te spelen en wordt er vuurwerk afgestoken. De eerste keer wist ik werkelijk niet wat mij overkwam. Op de terugweg hadden Nelsie en ik de gewoonte om rijstcake te kopen, zoals vele anderen. Echt heerlijk! Ondanks dat het nog zo vroeg is wordt er overal al flink gekookt en eten verkocht. Hoewel ik in Nederland nauwelijks naar de kerk ga, vond ik dit heel bijzonder om mee te maken. De sfeer, het saamhorigheidsgevoel, de gezelligheid, ja, dat hoort bij kerst voor mij!

In de Filippijnen kennen ze maar één Kerstdag, het schijnt dat tweede Kerstdag typisch Nederlands is (nooit geweten). Hier hebben we dus samen met de kids ook maar een gezellige dag van gemaakt. Een aantal kinderen waren op bezoek bij familie of kennissen. Vanuit Nederland had ik ook verschillende kleuren nagellak mee genomen en dit was een groot succes. Zowel de jongens als de meiden waren fanatiek hun nagels aan het beschilderen in verschillende kleuren. Het bleef echter niet alleen bij de nagels, maar goed, daar zullen we het maar niet verder over hebben. Daarnaast hadden we een karaoke-machine gehuurd en hebben we met z’n allen luidkeels gezongen. De kinderen vonden het prachtig!

Enkele dagen na kerst zijn we met alle kinderen en de staff naar Ocean Park geweest in Manilla! We hadden een jeepney afgehuurd waarin we met z’n allen richting Manila zijn gegaan. Iedereen was ontzettend opgewonden. Onze rondleiding in Ocean park begon om twaalf uur met een bezoek aan Oceanium. In dit immense aquarium zwemmen allerlei zeevissen, van heel klein tot héél groot. De volgende stop was de vis-spa.  Dit is een bad met allemaal kleine visjes die je huidschilfers opeten en kleine wondjes zuiver maken. Daarna gingen we door naar de zeeleeuwen show. Het was een fantastische show waar men de zeeleeuwen kunstjes hadden geleerd om het publiek te entertainen. Daaropvolgend zijn we naar een arcade geweest waar de kinderen allemaal spelletjes konden doen. Ook hier hebben de kinderen zich uitstekend vermaakt. Vervolgens was er een sprekende pinguïn show, het was geen echte pinguïn maar een show om kennis te maken met het leven van de pinguïns en dit alles op een leuke manier gebracht. Na een geweldige dag hebben we gezamenlijk gegeten in Mang Inasal, een fast food restaurant Filipijnse stijl, dus met rijst. Toen we huiswaarts keerden waren de kinderen een geweldige ervaring rijker.

Vervolgens stond Oud & Nieuw al weer voor de deur. Vooraf had ik geen idee hoe ze dit zouden vieren hier. Overdag hebben we weer karaoke gezongen en lekker gekookt voor ’s avonds. Het is hier de traditie om ’s nachts om twaalf uur met z’n allen te eten. Overdag werd er al her en der vuurwerk afgestoken. Rond twaalf uur hebben we met alle kinderen, die we inmiddels weer wakker gemaakt hadden, hoe zielig ik het ook vond, gezamenlijk naar het vuurwerk gekeken. Ze vonden het prachtig! Het vreemde vond ik hier dat er om kwart voor twaalf eigenlijk net zoveel vuurwerk werd afgestoken dan om twaalf uur en kwart over twaalf. Opnieuw een voorbeeld dat men het hier niet zo nauw neemt met de tijd. Best wel grappig eigenlijk. Daarna hebben we heerlijk gegeten. Rond twee uur waren we allemaal gesloopt en zijn we lekker in bed gekropen.

We hebben ook twee kinderen weer kunnen herenigen met hun familie. Eerst hebben we een van de meiden weggebracht naar Laguna. Bijna vijf uur reizen vanaf Bahay Aurora. De avond ervoor heb ik haar geholpen met het inpakken van haar spullen. In principe hoefde ze alleen haar kluisje leeg te pakken en haar schooltas mee te nemen. Dit was voor mij echt een kippenvel moment. Ze had het er heel moeilijk mee en ik realiseerde me dat die twee tassen, waar ze druk mee aan het inpakken was, eigenlijk haar enige persoonlijke bezittingen zijn. Vergelijk dit eens met iemand in Nederland die op kamers gaat. Als je dan ziet hoeveel spullen er dan over verhuisd worden. Vervolgens zijn we de volgende ochtend vroeg vertrokken samen met de social worker in de jeepney. Het was een lange rit met jeepney’s, bussen en een tricycle en het laatste stuk moesten we lopend afleggen. Gerose liep voorop en was verheugd om haar zus weer te zien. Het was een modderig terrein met kleine huisjes van beton en golfplaten, maar ze werd er hartelijk ontvangen en dat is toch uiteindelijk het belangrijkste! Het afscheid vond ik best lastig. Je realiseert je op dat moment gewoon dat je haar nooit weer terug zult zien, echter het gevoel is ook wel weer heel dubbel, uiteindelijk is ze wel weer terug bij haar familie. Vervolgens konden we weer aan onze terugreis beginnen. Ook voor de staff zijn dit lastige momenten. Ze raken echt gehecht aan de kinderen hier waar ze toch jarenlang voor gezorgd hebben. Verder hebben we begin januari Ryan naar zijn oom gebracht in Manilla. We werden ook daar hartelijk ontvangen en ze hadden lekker voor ons gekookt. Nadat we alle formaliteiten afgerond hadden zijn we weer op weg gegaan richting Bahay Aurora, Baras.

Onderhand hebben we al vele bezoekjes gebracht aan de tandarts en verschillende dokters. Dit alles heb ik betaald van het ingezamelde geld vanuit Nederland. Hiervoor ben ik iedereen nog steeds zo dankbaar. Een doktersbezoek gaat hier er toch wel even wat anders aan toe dan in Nederland. Je kunt hier geen afspraak maken,  dit kan alleen in een private Hospital, en je sluit gewoon achteraan aan in de rij. Soms zijn er tientallen patiënten voor je en moet je echt uren wachten voordat je aan de beurt bent. Een voorbeeldje: Een van de kinderen was gevallen en bewoog zijn arm niet meer. Om een eventuele breuk uit te sluiten hebben we besloten om toch maar even voor de zekerheid een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis. Allereerst hebben we ruim anderhalf uur gewacht omdat er geen dokter aanwezig was. Vervolgens waren er nog ruim tien patiënten voor ons. We waren onderhand al drie uur verder en eindelijk aan de beurt. Nadat de dokter enkele testjes gedaan had wilde hij een röntgenfoto laten maken. Dit kon niet in het ziekenhuis, hier was het röntgenapparaat al enkele maanden kapot. Vervolgens moesten we met een klein verwijsbriefje weer naar buiten om vervolgens op zoek te gaan naar een naar een klein “winkeltje” waar je röntgenfoto’s kunt laten maken en bloed af kunt laten nemen. Ook hier moesten we in de rij aansluiten maar gelukkig waren we binnen twintig minuten aan de beurt. Nadat de röntgenfoto gemaakt was moesten we nog weer een half uurtje wachten totdat de foto volledig ontwikkeld was (hij werd gewoon buiten in de zon gezet) en we de uitslag kregen. Daarna konden we ons weer melden bij het ziekenhuis. Gelukkig werden we hier redelijk snel geholpen en kregen we het goede bericht dat het niet gebroken was. Wel waren we al met al uren verder en hadden we best trek gekregen en waren dus blij dat we weer op weg konden gaan naar de Foundation.

Daarnaast hebben we inmiddels ook al meerdere keren de tandarts bezocht met verschillende kinderen. Het is hier gebruikelijk dat wanneer ze tandpijn hebben ze starten met een medicijn wat ervoor zorgt dat de infectie afneemt. Wanneer de ergste zwelling weg is gaan ze naar de tandarts waar de tand of kies eruit getrokken wordt. Het vullen van een gaatje kennen ze niet bij de reguliere tandarts. Ook bij de tandarts moet je in de rij aansluiten. Vervolgens krijg je een receptje waarmee je buiten bij de apotheek de verdoving kunt kopen. Nadat je dit gekocht hebt kan de behandeling beginnen. Het zag er allemaal erg primitief uit en ik was zo blij dat ik niet degene was die daar lag. Ik heb zoveel respect voor de kinderen. Op sommige momenten wordt er zoveel geduwd en getrokken dat ze moeite hebben hun hoofd recht te houden, maar ze geven werkelijk geen kik. Stuk voor stuk allemaal bikkels!

Nu maar even weer wat leuk nieuws. Sinds een paar weken hebben we super leuke, lieve, schattige, maar eigenwijze puppy’s in huis. Het zijn echt van de “Page”puppy’s die je kent van tv. Ze waren vijf weken oud, echt geweldig leuk, alleen moeten we nu wel overal uitkijken waar we lopen. Maar dat hebben we er natuurlijk graag voor over.

Enkele weken terug zat ik met Tom in de jeepney en zat er een man tegenover ons met een levende kip in zijn handen. Dat vond ik toch maar helemaal niks. Ik dacht alleen maar laat hem alsjeblieft dat beest goed vasthouden. Tom vond het echter prachtig en vroeg hem waar hij naar op weg was. Hij vertelde in gebrekkig Engels dat er vanmiddag een cockfight was in Morong. Dit is typisch Filippijns en we besloten om met hem mee te gaan om eens te kijken hoe dat gaat. Het was werkelijk een wonderbaarlijke ervaring. We kwamen aan bij een grote schuur (arena) waar veel mannen en kippen liepen. Tijdens een gevecht wordt er bij beide kippen aan de poot een scherp mes gebonden, vervolgens begint ongeveer iedereen te schreeuwen en kunnen mensen bieden op welke kip er zal winnen. En geloof mij, er gaat hier behoorlijk wat geld in om. Daarna worden de kippen losgelaten en begint het gevecht. Dit duurt echter maar ongeveer 15 seconden en dan is een van beide dood en kan het volgende gevecht beginnen. Echt heel bijzonder, maar typisch Filippijns. Het was leuk om een keer gezien te hebben maar ik hoef het absoluut niet nog een keer te zien!

Daarnaast kwam er ook nog weer een verplichting om de hoek kijken. Mijn visum moest verlengd worden. Hiervoor moest ik opnieuw afreizen naar de Immigration in Manilla. Dit was weer een hele onderneming. Ik ben samen met kuya Uwes met de jeenpey en vervolgens met de trein naar Manilla gegaan. Normaal gesproken zouden we met de auto gaan, maar in de Filippijnen geldt de regel dat je één dag in de week niet de vergunning hebt om met die auto te rijden. Dit hebben ze ingevoerd om het verkeer te verminderen. Eenmaal aangekomen in Manilla was het nog weer een kunst om kuya Uwes te kunnen volgen in deze drukke mierenhoop. Allereerst moet je werkelijk overal om je heen kijken om niet aangereden te worden, daarnaast moet je oppassen dat je niet in het riool stapt, er zitten hier soms echt grote gaten in de straat/stoep waar hier riool loopt. Verder kijk je ook nog af en toe over je schouder om te kijken of niemand je volgt en houdt je je tas in de gaten en daarnaast moet kuya Uwes in het oog zien te houden die als een echte Filippino zich tussen alles en iedereen doorschiet. Eenmaal bij de Immigration aangekomen ging het gelukkig allemaal mooi vlot en hoefde ik een stuk minder te betalen als de vorige keer. Hoe dat allemaal kan? Geen idee!

Helaas hebben we 13 januari afscheid moeten nemen van Tom, hij ging weer terug naar Nederland om zijn studie te vervolgen. We hebben echt een super leuke tijd gehad en het was dan ook niet leuk om afscheid te nemen. Tom had een karaoke-machine gehuurd waar de kinderen opnieuw zichtbaar erg van genoten. Aan het eind van het afscheidsfeest wilden sommige kinderen nog een kort woordje doen. Erg indrukwekkend. Hierin komt opnieuw naar voren dat je een hechte band opbouwt met de kids en de staff. Ik wil dan ook er nog niet te veel denken aan het moment waarop ik afscheid moet nemen.

Daarnaast hebben we afgelopen maand ook bezoek gehad van de brandweer. Ze kwamen met de grote brandweerauto het terrein oprijden. Erg indrukwekkend, voornamelijk voor de kleintjes. De kinderen kregen een voorlichting over de verschillende soorten branden en hoe te handelen. Daarna mochten ze zelf ook met een brandblusser een vuur blussen. Het ging er allemaal erg spectaculair aan toe. Dit was opnieuw weer een leuke en leerzame middag voor alle kinderen, maar natuurlijk hebben wij er samen met de staff ook van genoten.

Verder hebben we met de staff ook al vele leuke dingen gedaan. Zo hebben we opnieuw de Daranak Falls bezocht en nu ook een bezoek gebracht aan de Calinawan Cave. Dit is een grot in de buurt van de Daranak Falls en hier zijn we met een gids doorheen gewandeld. Erg mooi om te zien. In de grot zaten veel verschillende mineralen die glinsterden als je er met een zaklamp op scheen. Daarnaast hebben we een aantal films gekeken waaronder “The Hangover”. Wat hadden we een lol! Nu schiet mij weer een andere situatie binnen waarbij ze zo hard hebben gelachen! We hadden het over welk geluid een hond maakt. Dus ik zei vol overtuiging: “Waf”! Nu schijnt het hier zo te zijn dat ze het: ”Au Au” noemen. Vervolgens zijn we ongeveer alle dierengeluiden langs gegaan om te kijken of er nog meer verschillen zouden zijn, dit bleek echter niet het geval. Maar moet je je voor de gein even inbeelden hoe het eruit gezien moet hebben. Zit je met een stel bij elkaar allerlei gekke dierengeluiden te maken. Wat een pret!

Eind januari was het zover. Arleen, haar zus en Sabina zijn gearriveerd bij de Foundation. Arleen is samen met haar man Herke, de eigenaresse van de stichting. Sabina is een meid uit Nederland die hier voor 2 maanden stage komt lopen. Ik had al vele malen met Arleen geskypet maar nog nooit in het echt ontmoet, dus het is super leuk om haar te leren kennen. Daarnaast is Sabina ook een hele leuke meid en ik weet zeker dat we het de aankomende tijd heel leuk met elkaar gaan hebben!

Ook hebben we de afgelopen weken weer veel nieuwe spullen voor in de clinic aangeschaft. Onder andere een nieuwe voorraadkast voor de medicijnen. Daarnaast opnieuw een flinke hoeveelheid medicijnen enz. Een dingetje wat ons opviel in de apotheek was een doosje multivitamines. Sowieso ongeveer alles waarop staat dat er enige vitamines toegevoegd zijn, mag verkocht worden in de apotheek volgens mij. Maar nu zagen we dus een doosje multivitamines waar op stond dat als je een doosje kocht, je gratis friet kreeg bij de MC Donalds. Is toch ongelofelijk, wat een contrast!

Inmiddels heb ik voor alle kids ook een persoonlijk medisch dossier aangelegd. Hierin kan  nauwkeuriger en overzichtelijker alles bijgehouden worden voor de kinderen op medisch gebied. Hierin staan bijvoorbeeld gegevens over de lichamelijke ontwikkeling, psychische ontwikkeling, sociale ontwikkeling, voorgeschiedenis en voorafgaande behandelingen. Maar ook allergieën, bloedgroep en vaccinaties indien bekend.

Aan het einde van elke maand worden de verjaardagen gevierd van de kinderen die de afgelopen maand, jarig zijn geweest. Ze krijgen dan een cadeautje en er wordt extra lekker gekookt. Tegelijkertijd werden ook verschillende awards uitgereikt aan de kids. Zo was er bijvoorbeeld een award “The cleanest locker award” en een “Most hygienic award”. Ook deze kinderen kregen een klein presentje. Opnieuw een leuke avond voor de kids.

Ook van de staff waren er twee jarig geweest. We hebben heerlijke rijstcakejes gemaakt. Dit waren kleine fel gekleurde cakejes (ja,….het ziet er echt chemisch uit) die ze vervolgens gingen stomen in plaats van bakken. Het resultaat was boven verwachting goed! Masarap! (lekker!)

Enkele dagen daarvoor hebben we nog een kleine fotoshoot gehouden in de meiden-unit. Ze droegen allerlei gekke kleding en leenden kleding van elkaar en deden vervolgens alsof ze over de catwalk liepen. Gewoon lekker gek doen met z’n allen! Heerlijk!

Begin februari zijn we met onder andere Arleen en Sabina naar een optreden geweest van de band van kuya Uwes. Ze zijn echt zo goed! Wat kunnen die zangeressen zingen! Echt  dijken van stemmen! Speciaal voor mij heeft ze het nummer “Listen” van Beyoncé gezongen, een van mij favorieten van de band! Echt een kippenvelmoment! Later op de avond heeft Baloy nog het nummer “Pusong Bato” voor mij gezongen. Baloy is een wat oudere man zonder tanden en woont in Morong. Iedereen kent hem daar ook. “Pusong Bato” betekent “hart van steen”. Het gaat erover dat je tot over je oren verliefd op iemand ben maar dat dit helaas niet wederzijds is. Moet je na gaan wat voor reacties er uit het publiek kwamen.

Samen met Sabina zijn we ook nog naar een beauty-salon geweest. We hebben een full bodyscrub en full bodymassage gehad wat bij elkaar welgeteld twee uur heeft geduurd. Echt heerlijk die mangoscrub en om vervolgens gemasseerd te worden met mango olie. Hmmm. En dan misschien nog wel het leukste van alles, we hoefden maar acht euro per persoon te betalen. “Only in the Philippines!”

Oh ja, we hebben ook nog met alle meiden van de staff een bezoek gebracht aan de “Kermis” in Morong. Dit was op een groot hobbelig grasveld. Hier stonden allerlei kraampjes en enkele attracties. Onder andere een horror-train. Je zat hier twee aan twee in een wagonnetje en maakte vervolgens meerdere rondjes. Je reed door een donkere tunnel waar je aan het schrikken gemaakt werd door allerlei eng verkleedde mannen. De trein was echter super gammel, wat inhield dat zo gauw iemand opzij schoof omdat diegene schrok, de hele wagon een stuk naar rechts of links kantelde. Daarnaast zijn we ook nog in de “rollercoaster” geweest, een soort van rups-achtbaan. Dit was werkelijk doodeng! De achtbaan liep niet soepel en draaide sneller en sneller. Je zat gewoon te stuiteren in het bakje. Op een gegeven moment kwamen er beelden van de film “Final Destination” in mijn hoofd en toen was ik er echt helemaal klaar mee. Ook hebben we nog geschoten, dit gaat hier niet met een jachtgeweer zoals in Nederland, maar met een soort van handgeweer. De prijs die we gewonnen hadden: Een zak chips! Heujjj! Verder hebben we ook nog een spelletje gespeeld met pesos. Er was een vierkante kraam met in het midden een groot houten vierkant met allerlei vierkantjes erop geschilderd met nummers erin. Als je de peso precies in z’n vierkant gooide kreeg je het aantal pesos wat in het vierkant stond. Best wel geinig. Zoveel mensen zijn met allemaal muntjes aan het gooien. Bij mij stuiterden ze natuurlijk alle kanten op, behalve de juiste, maar goed. We hadden het super naar onze zin!

Al met al ben ik super blij dat ik kans heb gekregen om deze tijd door te brengen op de Filippijnen! In de maanden dat ik hier ben bouw je echt een band op met de mensen om je heen. Zowel met de kinderen als met de staff en alle andere mensen die ik hier ontmoet heb. Ik ben zo gek op alle kinderen hier. Er is er werkelijk niet één die minder leuk is als de rest. Stuk voor stuk hebben ze hun super mooie kant en eigenschappen. Je krijgt ook zoveel liefde van hen terug, werkelijk een onbeschrijfelijke ervaring! Ook het leren van Tagalog gaat mij steeds beter af al blijft het een super lastige taal. Het enige waar ik wel een beetje klaar mee ben is het kleding wassen met de hand, maar ik blijf volhouden! Dit hoort er ook bij en ik heb zoveel respect voor iedereen die wekelijks alle was met de hand wast! Pff wat een klus. Ik kan het wel naar de laundryshop(wasserette) brengen, maar het is echt onderdeel van de cultuur hier en ik vind dus van mezelf dat ik hier ook aan moet geloven.

Inmiddels is het alweer een heel verhaal geworden, maar ik maak ook zoveel leuke dingen mee, die ik niet kan/mag vergeten te vermelden. En we hebben ook nog zoveel leuke dingen in de planning, zo willen we waarschijnlijk volgende week een bezoek brengen aan de rijstterassen in het noorden van de Filippijnen. Dat zijn de rijstvelden die allemaal in grote etappes tegen de berg aan liggen. Lijkt me erg mooi om te zien! Nou nu ga ik echt stoppen anders gaat het echt te gek…

Allemaal een hele fijne carnaval gewenst! Maak er een mooi feest van!

Heel veel liefs Stephanie