Al over de helft!

Het heeft even geduurd maar eindelijk is er weer een verhaaltje van mijn kant. Ik heb de afgelopen tijd heel veel meegemaakt. Eind oktober heb ik een meegelopen als verpleegkundige in het Queen Mary Help of Christian Inc. Hospital. Dit is een privé ziekenhuis in Cardona, ongeveer twintig minuten met de jeepney. Het ziekenhuis is relatief duur voor de bevolking hier en er komen hier dus alleen mensen die het kunnen betalen. Dit was ook terug te zien in de patiëntenaantallen. Ik heb vijf dagen meegedraaid met de vroege dienst met de verpleegkundigen. Deze begint om 6 uur ’s morgens en duurt tot 2 uur ’s middags.

De eerste dag is Nelsie (staff) met mij meegeweest om mij de weg uit te leggen in de Jeepney. Ik blijf het nog lastig vinden om in een oogwenk dat de jeepney’s op je af komen rijden, te zien waar deze naartoe gaan. De eerste dag was best lastig, de wekker om 04.30 uur, maar had het er graag voor over. Om 05.15 stonden we langs de weg te wachten op de jeepney, terwijl de zon net opkwam, wat werkelijk een geweldig uitzicht opleverde! Helaas heb ik hier geen foto van kunnen maken, omdat het me niet gelukt is om enigszins een vaste hand te hebben terwijl de jeepney op volle vaart richting Cardona reed, maar ik zal het proberen te beschrijven. Vanuit de bergen kijk je uit op het meer en de rijstevelden, met daarin de weerspiegeling van de bergen daarachter. Deze zijn echter nog grijs van de nacht, maar de hemel is oranje met rood gekleurd door de opkomende zon. Echt fantastisch!

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik hartelijk ontvangen, al was het voor iedereen wel even wennen om Engels te praten. Ze zijn daar geen buitenlanders gewend en al helemaal niet als onderdeel van hun personeel. De eerste dag heb ik meegelopen op de kinderafdeling, maar omdat er niet veel kinderen waren lagen hier ook volwassenen. Samen met Che, een van de verpleegkundigen, heb ik de medicijnen klaargemaakt. Het ziet er allemaal wat primitiever uit en ze hebben minderen regels en protocollen, maar in grote lijnen ging dit hetzelfde als in Nederland. Vervolgens zijn we bij de patiënten langs gegaan. Deze keken in eerste instantie wel raar op toen er ineens iemand met blond haar in een wit uniform bij hen in de kamer stond, maar al snel begonnen ze vele vragen te stellen. Na de medicijnenronde, het was inmiddels 7.15 uur, moesten we wachten tot de verschillende artsen langs zouden komen. Elke patiënt heeft zijn/haar eigen arts gekozen en deze komt ook persoonlijk visite lopen en niet zoals in Nederland dat één arts visite loopt voor de hele afdeling. Tijdens de eerste dag kwam ik er al achter dat de taken van de verpleegkundigen erg verschillen met die van de verpleegkundigen in Nederland. Tijdens de vroege diensten geeft men medicijnen, lopen ze visite met de arts, worden eventuele wonden verschoond en aan het einde van elke dienst wordt er een rapportage geschreven. Er wordt niet geholpen met wassen, eten, bed opmaken enzovoort zoals we in Nederland gewend zijn. De patiënt is hier verplicht om 24 uur per dag iemand bij zich te hebben die hen met dat soort dingen helpt. Het was voor hen dan ook lastig te begrijpen toen ik uitlegde dat wij in Nederland juist bezoekuren hebben en dat je buiten die tijden juist niet langs mag komen. Ook geven de verpleegkundigen hier nauwelijks voorlichting en nazorg regelen voor thuis kennen ze al helemaal niet. Maar al met al vond ik het een geweldige ervaring, al ligt mijn hart toch hier bij de kinderen in het weeshuis.

In de daaropvolgende dagen heb ik meegelopen op de Emergency Room (eerste hulp), OK (operatie kamer), Recovery (uitslaapkamer) en de kraam/neonatologie afdeling. De mensen waren zo hartelijk en wilden mij werkelijk alles laten zien. Op het moment dat er iets stond te gebeuren in het ziekenhuis werd ik meteen gelokaliseerd zodat ik mee kon kijken. Zo heb ik bijvoorbeeld twee keizersnedes en een bevalling gezien. Wat waren dat bijzondere, speciale, mooie, ontroerende, eigenlijk onbeschrijfelijke momenten! Alle drie de kinderen zijn gelukkig gezond geboren.

Helaas is er ook nog iets minder leuks gebeurd, we hebben brand gehad in de slaapkamer van Nelsie. Waarschijnlijk ligt de oorzaak bij de waterkoker. Gelukkig waren ze er snel bij in is de rest van het gebouw bespaard gebleven. Haar hele kamer verwoest. Enkele dagen later ging Nelsie tijdens haar vrije dagen naar huis om haar familie te bezoeken. In deze periode hebben we met behulp van de staff en de kinderen haar hele kamer opgeknapt. We hebben alles geverfd, een nieuw bed erin gezet, nieuwe matras gekocht, nieuwe vloer enz. Ook hebben we de kast geverfd en hebben alle kinderen met witte verf hun handafdruk erop gezet. Het resultaat was werkelijk prachtig en wat was ze blij met het resultaat!

Verder heb ik ook bezoek gehad van Nederlanders, Joop, Marion en Tom. Joop was hier voor de vierde keer en had een vriendin meegenomen. Ze verbleven hier voor een week en hadden geld ingezameld om verf te kopen, zodat het hek en de second unit opnieuw geschilderd kon worden. Daarnaast heeft Joop een presentatie gegeven over ADHD aan alle leden van de staff. Dit was erg leerzaam.

Tom is een jongen die toegepaste psychologie studeert en zal hier ruim twee maanden blijven voor zijn stage. In de week dat Joop en Marion hier waren zijn we ook nog met de kinderen naar het zwembad geweest. Het was een uitzonderlijk uitstapje voor de kinderen. Dat was echt super, wat zag je ze genieten. Ze straalden werkelijk geluk uit, stuk voor stuk.

Daarnaast hebben we ook nog de verjaardag van kuya Angel gevierd, hij is de president van de stichting. Hij is een geweldig lieve man die veel en van allerlei dingen voor de stichting doet, met een hart van goud! We zijn met de hele staff en zijn familie uit eten geweest bij Chic-boy. Dit was echt heel gezellig!

Ook zijn we op een zondag met Juvie, Jazzel, Rona en Nelsie naar de film geweest. De nieuwe Twighlight kwam uit en die moesten we natuurlijk zien! We moesten hiervoor twee uur reizen met de jeepney alvorens we bij het winkelcentrum in Taytay kwamen waar de bioscoop zich bevond. Het was voor hen echt een uitstapje, de meesten waren al jaren niet meer in de bioscoop geweest. Nadien hebben we nog even geshopt. We hebben het zo leuk samen!

Verder heb ik ook mijn visum moeten verlengen. Vanuit Nederland kun je maar een visum aanvragen voor 59 dagen. Ze hadden mij geadviseerd om ruim van te voren het visum te verlengen om niet in de problemen te komen. Dit advies heb ik dan ook ter harte genomen en dus ben ik twee weken terug samen met Nelsie naar de Immigration geweest in Metro Manilla. Dit is een hele onderneming op zich. Vanaf de Foundation hebben we de Jeepney genomen. In Taytay moesten we overstappen in een andere Jeepney om vervolgens richting Manilla te gaan. Aan de rand van Manilla hebben we de trein gepakt om sneller in het centrum te komen. Toen we het treinstation uitkwamen zag je meteen dat je in een gigantisch grote stad terecht bent gekomen. Het krioelde er werkelijk van de mensen. Er wonen dan ook bijna 2 miljoen mensen in Manilla. Overal waar je keek mensen, kleine kraampjes, winkeltjes, jeepney’s, tricycle’s enzovoort. Vervolgens moesten we de Immigration nog zien te vinden. Na wat mensen gevraagd te hebben en een aantal keren in de verkeerde jeepney gezeten te hebben, gingen we dan eindelijk de goede richting op. Eenmaal bij de Immigration aangekomen heb ik me even buiten omgekleed, je moet hier namelijk met een lange broek en schoenen naar binnen. Daarna kregen we een formulier wat we in moesten vullen, waarin ze de meest gekke dingen vroegen zoals bijvoorbeeld mijn bloedgroep. Werkelijk geen idee wat ze hier nou weer mee willen maar goed, alles keurig ingevuld. Vervolgens werden we naar ongeveer 10 verschillende loketjes gestuurd waarbij je telkens weer een klein onderdeel kon afronden om vervolgens weer in de volgende rij aan te sluiten. Aangekomen bij het volgende loket vroeg de vriendelijk uitziende meeneer achter het glas wanneer ik weer terug zou gaan naar Nederland. Ik liet hem mijn terugticket zien ( 25 januari ) en hij vertelde mij doodleuk dat hij mijn visum zou gaan verlengen tot 23 januari. Ik moest voor die tijd maar weer een keer terug komen om mijn visum opnieuw te verlengen. Dit is toch wel het toppunt van corruptie. Maar helaas, je kunt er niks aan doen, al kost het wel heel wat frustratie én geld!

Nu weer even een goed berichtje, vorige week is er een nieuwe verpleegkundige gestart binnen Bahay Aurora. Hij is onderdeel van de staff, maar heeft een verpleegkundige achtergrond en zal de “Clinic” draaiende houden als ik vertrek naar Nederland. De aankomende weken zal hij met mij meelopen in de “clinic”. Dit geeft een goed gevoel en ik weet ook zeker dat het op deze wijze niet versoberd.

Gisteren ben ik met Nelsie naar het winkelcentrum in Tanay geweest. Hier kun je voor vijf euro een massage krijgen van een uur. Deze massage wordt gegeven door blinde mensen. Een erg goed initiatief om zo deze mensen ook een kans/plek te geven in de maatschappij. Nadat ik gisteren de was weer had gedaan (natuurlijk met de hand) was ik daar zeker wel aan toe. Het is helaas niet zo dat je in een rustgevende kamer komt te liggen met ontspannende muziek. Het is gewoon in het winkelcentrum waar ze dan kleine kamertjes gemaakt hebben door schotten van ruim 2 meter te plaatsen en daarin een bed. Vervolgens wordt je gevraagd om je uit te kleden en op bed te gaan liggen. Toen realiseerde ik me dat ik toch wel blij was dat ze blind was, ik voelde me niet aller charmantst onder die tl-verlichting. Maar goed, de massage was heerlijk!

Daarna heb ik besloten om toch maar eens naar de kapper te gaan. We zijn eerst op zoek gegaan naar een kapperszaak wat er een beetje goed uit zag en waar veel klanten waren. Ik dacht, dan doe ik alleen de puntjes eraf, dan kan er niet zoveel misgaan. Maar toch, helaas, een Filippijnse travestiet heeft mijn hele haar verprutst. Niet alleen de puntjes zijn eraf, maar minstens 15 cm! En laagjes knippen zijn ze ook geen sterren in. Hij was nog langer bezig met föhnen dan met knippen. Op het eind hoefde ik minder dan een euro te betalen voor wassen, knippen en föhnen, dat dan weer wel.

Afgelopen week hebben we ook met een aantal van de staff een bezoek gebracht aan de Daranak Falls. Het is ongeveer twintig minuten rijden vanaf de Foundation en het is werkelijk waar een paradijsje. We hebben heerlijk gezwommen en zijn een stukje de rotsen opgeklommen. (Zie foto’s) Op de terugweg kwamen we een hele lange trap tegen en waren we benieuwd wat er aan het einde zou zijn. We zijn met z’n drieën (de rest had er de kracht niet voor) de trap op geklommen en aan het einde was een klein kapelletje en een fenomenaal uitzicht! De trap bestond uit 360 treden en boven op de berg woonden zowaar mensen. Zij hebben dus alles wat ze bezitten die berg opgesleept. Sterker nog, als ze ergens naar toe willen moeten ze dus eerst die hele trap af om hem vervolgens als ze weer terug zijn weer helemaal op te klimmen in die hitte! Echt respect!

Ook zijn Tom en ik meegeweest met de band van Uwes (driver) naar een feest. Een man uit Seattle kwam samen met zijn Filippijnse vriendin haar familie naar tien jaar weer opzoeken. Het was erg gezellig en er was natuurlijk weer veel eten aanwezig. Zelfs een heel varken aan het spit! (Zie foto’s) En de band was echt geweldig! Wat een geluid en wat een muzikaliteit! Echt een genot om de hele avond naar te luisteren!

Begin deze week zijn er drie nieuwe kinderen gekomen binnen Bahay Aurora. Ze zijn 6, 8 en 11 jaar oud. Wat een schatjes!!! Het is prachtig om te zien hoe ze door de andere kinderen opgenomen worden in de groep en hoe ze overal bij betrokken worden. Binnen een paar uur was hun onzekerheid verdwenen en liepen ze met een grote lach op hun gezicht rond. Het is gewoon één grote familie, wat ontroerend is om te zien/voelen.

En dan aankomend weekend!!! Ik heb er zoveel zin in. Ik ga met Tom en wat nichtjes naar Palawan. Echt het mooiste eiland van de Filippijnen. We vliegen vrijdagmiddag naar Puerto Princesa en vliegen maandagavond weer terug. Op Palawan zullen we onder andere de Underground River (nieuw wereldwonder) en de Crocodile Farm gaan bezoeken. Voor wie een klein beetje een indruk wil krijgen van het eiland. Zoek op “Palawan” bij Google afbeeldingen, dit zegt genoeg!

Inmiddels is het al weer een heel verhaal geworden en realiseer ik me hoeveel ik mee maak en hoe erg ik het hier naar mijn zin heb. Ik ben echt gelukkig en vind de mensen hier zo hartverwarmend! De cultuur en de mentaliteit van de mensen spreken mij echt aan! Alles gaat dan misschien niet zo snel hier als in Nederland, maar iedereen maakt altijd tijd voor je vrij en wil je werkelijk overal bij helpen.

Oh… en misschien nog een leuke tip, “3 op reis” (BNN) was afgelopen week in Metro Manilla. Hier krijg je een beetje een indruk van het leven in de Filippijnen. Aankomende week zal Floortje Dessing het eiland Palawan gaan bezoeken.

Uiteraard vertel ik mijn eraringen en belevenissen van onder andere Palawan en alle feestjes die ons nog te wachten staan in de komende decembermaand in mijn volgende verslag.

Fijne Sinterklaastijd allemaal!

Heel veel groetjes vanuit het warme Baras, liefs Stephanie