Palawan

Hier al weer een reisverslag van mij. Eindelijk was het zover en zijn we naar Palawan geweest. Ik kon echt niet langer wachten om dit met jullie te delen. Vrijdagochtend ben ik rond 6.00 uur samen met Tom richting Manilla gereisd. Daar hebben we nog even geshopt in de gigantische grote shoppingmalls daar. Vervolgens zijn we naar het huis van zijn familie gegaan. Hier hebben we even geluncht om daarna richting het vliegveld te gaan. Hier zouden we de rest van onze groep ontmoeten. We waren totaal met zeven personen. Naast Tom zijn nicht gingen er ook nog vier collega’s (verpleegkundigen) van haar mee. Onze vlucht zou om 16.00 uur vertrekken en om 15.20 zaten we nog lekker aan de koffie te wachten op de anderen. Ik was inmiddels behoorlijk gestrest, maar niemand die zich ergens druk om maakte. Gelukkig waren ze er tien minuten later en konden we in de rij gaan staan voor de douane. Hier werden we eruit gepikt en wilden ze mijn net gekochte flesje zonnebrand (waar je hier belachelijk veel voor betaald) in beslag nemen. Samen met Emylou hebben we onze charmes in de strijd gegooid en mochten alsnog de zonnebrand meenemen. We hadden hierdoor nog maar vijf minuten voor onze vlucht zou vertrekken. Ik wou er flink de pas inzetten, maar er was (weer) niemand die zich hierover druk maakte. Eigenlijk ook wel heerlijk die Filippijnse mentaliteit. Gelukkig waren we toch nog ruim op tijd omdat het vliegtuig ruim uur vertraging had opgelopen, want ook de piloot was te laat.

Eerst even wat algemene informatie van het eiland. Palawan is een van de ruim 7100 eilanden waar de Filippijnen uit bestaat. Het is het vijfna grootste eiland en is 450 km lang en 50 km breed, en is dus ongeveer zo groot als een kwart van Nederland. Het eiland bestaat voornamelijk uit jungle, bergen, prachtige witte stranden en adembenemende koraalriffen. De kustlijn is bijna 2000 km lang en er worden maar liefs 52 verschillende talen gesproken op dit eiland.

Na een uurtje vliegen landden we in Puerto Princesa en zetten we onze eerste stappen op Palawan. Het was een heel klein vliegveldje en de mensen van onze cottage (Victoria House) stonden ons al op te wachten. Het was inmiddels donker dus konden we helaas nog niks van de omgeving zien. Dit was de grote verassing voor de volgende dag. Nadat we onze bagage gedropt hadden in de cottage(houten/bamboe huisje) hebben we heerlijk gegeten bij Kinabuchs. Een gezellig restaurant in de openlucht in Puerto Princesa. Tom en ik hebben samen krokodil gegeten, wat ons erg goed gesmaakt heeft. Het is niet zo in de Filippijnen dat iedereen zijn of haar eigen maaltijd besteld. Op de menukaart staan veel verschillende gerechten. Hieruit worden er dan een aantal gekozen en besteld. Deze worden vervolgens geserveerd met rijst. Daarna kan iedereen gewoon opscheppen waar hij/zij zin in heeft. Eigenlijk bevalt deze manier mij wel, zo kan je namelijk alles uitproberen.

Vervolgens zijn we het nachtleven van Puerto Princesa ingegaan en hebben we, na wat rondgelopen te hebben, een kamer afgehuurd waar we met ons eigen groepje karaoke konden zingen. Dit was zo gezellig, wat hebben we een lol gehad! De ene na de andere hit kwam voorbij. Na een paar uurtjes gezongen te hebben zijn we weer richting onze cottage vertrokken. Maar niet voordat we nog een paar flessen drank hadden gekocht bij een van de sari-sari stores langs de kant van de weg. Dit zijn super kleine winkeltjes die je op elke hoek van de straat ziet en die bijna altijd open zijn. Ze hebben hier een variant op Malibu, het verschil is dat er hier alleen meer dan vijftig procent alcohol in zit en je er hier maar één euro voor betaald. Na nog even nagezeten te hebben, zijn we nog een paar uurtjes gaan slapen om de volgende dag weer vroeg op te staan om zoveel mogelijk van het eiland te zien.

De volgende ochtend zijn we, al was dat niet gemakkelijk, vroeg vertrokken, We hebben een busje met chauffeur gehuurd voor het hele weekend en hij bracht ons eerst naar Honda Bay. Dit is een prachtig strand en vanaf hier hebben we onze eigen panga (lokale traditionele boot) met schipper gehuurd om te gaan eilandhoppen. Eerst zijn we naar Pandan Island gevaren. Ik had echt het gevoel deelnemer te zijn van Expeditie Robinson. De omgeving was werkelijk adembenemend. We voeren met een prachtig gekleurde boot over de blauwe golven en overal waar je keek kleine eilandjes met witte stranden en palmbomen. En je dan vervolgens te bedenken dat iedereen in Nederland in de kou zit. Op het eerste eiland hebben we gesnorkeld tussen de koraalriffen en de grote scholen vissen uit onze hand kleine stukjes brood laten eten. De wereld onder water was zeker zo mooi als die boven water. Het snorkelen was in het begin wel even wennen, ik had dit nog nooit eerder gedaan. Maar na eerst een paar keer flink het zoute water geproefd te hebben ging het gelukkig steeds beter.

Vervolgens bracht de kapitein ons naar het tweede eiland: Starfish Island. Hier was echter geen zeester te bekennen, maar dat mocht de pret niet drukken. Er was hier een mooie ruïne en je kon de mangrove van dichtbij bekijken. Daarna zijn we vertrokken richting Floating Island en zoals de naam al doet vermoeden, was dit geen echt eiland, maar meer een gigantisch groot drijven vlot. Hier was een groot (beschermd) koraalrif waar we opnieuw gesnorkeld hebben. Alle kleuren onder water zijn zo indrukwekkend, zowel van de vissen als van het koraal. Ik heb onder andere kennis gemaakt met Nemo. Het vierde en tevens ons laatste eiland was Cowrie Island. Hier waren erg veel zeesterren! Na een heerlijke lunch met onder ander krab en inktvis zijn we weer teruggevaren naar de kust.

Na een snelle douche stond de volgende excursie al weer op het programma. Fireflies spotten! Inmiddels was het al donker geworden en stopten we met de auto midden in het regenwoud. Vanaf hier gingen we in tweetallen in een klein bootje een gigantisch grote rivier op. Toch best wel eng, maar na drie keer gevraagd te hebben of er echt geen krokodillen in het water zaten ben ik er toch maar ingestapt. Tijdens deze trip heb ik echt duizenden vuurvliegjes gezien, echt prachtig! Een ook de sterrenhemel konden we goed zien. Het is hier toch ’s nachts donkerder dan in Europa. Onze gids gaf ons veel informatie over de omgeving en de vuurvliegjes. De reden dat vuurvliegjes oplichten is om zich te beschermen tegen vijanden. Ze lichten op doordat er een chemische reactie ontstaat in hun onderbuik en doordat hun onderste abdomen transparant zijn, is dit van buitenaf waar te nemen. Daarnaast kregen we ook nog uitgebreide uitleg over het sterrenstelsel en hebben we onder andere de planeet Jupiter gespot. Na een vermoeiende dag zijn we voldaan weer vertrokken richting onze cottage.

De derde dag stond een bezoek aan de Underground River gepland. Dit is gelegen in het St Paul's Subterranean River National Park wat sinds 1999 op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Sinds 2011 is het ook een van de zeven nieuwe wereld wonderen. Na een autorit van ruim twee uur kwamen we aan bij het strand waar we met de panga richting de Underground River gebracht werden. Vervolgens moesten we nog een stuk door het regenwoud lopen, terwijl we omringd waren door aapjes. Uiteindelijk kwamen we op een klein strandje vanwaar de ingang van de Underground River te zien was. Nadat we ons zwemvest hadden aangetrokken en onze helm hadden opgezet, stapten we opnieuw in een ander bootje konden we vertrekken. Eenmaal in de grot was het volledig duister. We hadden onze zaklamp waar we alles mee konden bekijken. Boven ons krioelde het van de vleermuizen. Onze gids adviseerde dan ook op de moment dat we naar boven keken, om onze mond te sluiten, het was namelijk niet alleen water wat naar beneden kwam vallen. Het is werkelijk onbeschrijfelijk mooi. Ik snap het werkelijk niet hoe de aarde zelf al dit moois heeft gecreëerd! Er waren veel verschillende stalactieten en stalagmieten. Echt super! De naam van de rivier is de Babuyan en de rivier loopt acht kilometer diep de grot in. Wij zijn echter maar zo’n anderhalve kilometer de grot in gevaren waar we ongeveer drie kwartier over gedaan hebben. Het is de langste ondergrondse rivier ter wereld.

Vervolgens hebben we onze route vervolgd richting het Adventure Park. Onderweg kwamen we nog langs een grote rotsformatie. Dit wordt de Elephant Cave genoemd. En zoals op de foto’s te zien is lijkt het, zoals de naam al doet vermoeden, op een immens grote olifant. Echt bizar om te zien. Eenmaal aangekomen bij het Adventure Park kregen we eerst een uitgebreide veiligheidsvoorlichting. Daarna zijn we begonnen aan onze route tussen de rotsen door. Dit was ooit de bodem van de oceaan, maar door een grote aardbeving lang geleden is dit nu boven zeeniveau uitgekomen. Het was werkelijk een hele beklimming en op sommige momenten waren de doorgangen zo nauw! Op een gegeven moment stond er een Filipino die zei: “This is your final check, if your sexy or not!” Nou ik paste er gelukkig doorheen… wij allemaal trouwens! Vervolgens hebben we de hele dag gezongen: “I’m sexy and I know it”. Eenmaal boven aangekomen was het uitzicht werkelijk prachtig! We zijn via de zipline (soort tokkelbaan) weer naar beneden gegaan, wat behoorlijk eng was, maar zo gaaf! Het was de snelste zipline van de Filippijnen. Nog steeds vol adrenaline hebben we onze weg vervolgd om een rivertour te maken. Het was in een heuvelachtig landschap waar we met behoorlijke snelheid doorheen reden met ons busje. Ik had hetzelfde gevoel in mijn buik wat je hebt als je in een achtbaan zit.

Eenmaal bij de rivier aangekomen zijn we met z’n allen in een bootje gestapt om vervolgens een mooie tour te maken. We zaten heerlijk relaxed met onze handen en voeten in het water totdat er opeens iets uit het water opdook. We gilden het uit. Eerst dachten we allemaal dat het een krokodil was zelfs de lokale mensen die aan boord waren hadden eerst hun twijfels, maar later bleek het gelukkigl om een varaan te gaan, deze zijn niet gevaarlijk voor mensen. Na een tocht van ruim een uur kwamen we bij een klein strandje waar een bamboehut stond. Hier stond een verrukkelijke lunch voor ons klaar. We waren hier gezellig aan het kletsen toen er op een gegeven moment iemand vroeg of we hier wilden blijven vannacht. We keken elkaar aan, en het leek ons wel een gaaf idee om midden in de jungle te overnachten. En voor we het wisten waren de anderen ook weer vertrokken. We hadden nog wel de mogelijkheid om een wensenlijstje door te geven met spullen die ze voor ons zouden kopen, zoals Deet (voor de malaria en dengue(knokkelkoorts)), een aantal flessen alcohol en wat chips. Vervolgens hebben zijn we hout gaan zoeken en hebben we een kampvuur gemaakt.  Een van de jongens vroeg even later om met hem mee te komen. Hij wilde ons wat laten zien. Ik had werkelijk geen idee, maar samen met twee anderen zijn we hem gevolgd. We moesten een stuk door het oerwoud lopen en toen kwamen vervolgens bij een immens grote boom aan. Hij was zo gigantisch groot dat ik hem niet eens in een keer op de foto kon krijgen. Zeer indrukwekkend om te zien!

Inmiddels was het al donker en zaten we gezellig met z’n allen rond het kampvuur, toen er plotseling een man met een gitaar aankwam. Hij begon te spelen, we gaven hem een glas lokale likeur en hij is de hele nacht gebleven. Dat is toch gewoon geweldig! Na een vermoeiende maar zeer geslaagde dag ben ik op een bankje van bamboe, kijkend naar de prachtige sterrenhemel in slaap gevallen. Het was wel even schrikken toen ik de volgende ochtend wakker werd, ik had werkelijk even geen idee waar ik nu weer was beland, maar al snel kwamen de herinneringen van de avond ervoor weer naar boven. We hebben opnieuw een vuurtje gemaakt, want het koelt hier flink af gedurende de nacht en aangezien we totaal onvoorbereid waren blijven slapen hadden we ook geen dekens bij ons. Het enige wat we hadden was ons zwemvest wat we als kussen hadden gebruikt. Ik heb zitten genieten van de zonsopkomst naast het kampvuur met een kop koffie (nouja de enige vergelijking is dat het ook zwart was). Vervolgens zijn we weer teruggevaren naar ons busje en zijn we richting onze cottages gereden waar ik een heerlijke douche heb genomen. Daar was ik nou echt aan toe! De driver was erg vermoeid van de slopende nacht en gaf aan graag wat bij te willen slapen. In die tijd zijn Tom en ik samen Puerto Princesa in geweest met de tricycle. Hier heb ik een Halo-Halo (betekenis: mix-mix) gegeten bij de Chowking. Dit is een soort shake met gemalen ijsklontjes, een bolletje ijs, gelei balletjes, sojabonen, banaan, kokos, soort van cake enz. Het is typisch Filippijns, maar hoop dat ik ooit alle ingrediënten kan vinden in Nederland zodat ik het daar ook kan maken. Het is een rare combie maar het smaakt echt goed. Toen we door de straatjes van Puerto Princesa liepen kwamen we bij een klein winkeltje langs de weg een tweedehands gitaar tegen. Deze hebben we als Pasaloubang (souvenir) voor de kinderen mee genomen.

Dit was al weer onze laatste dag op Palawan, maar we hadden voor deze middag nog een City tour op het programma staan. Eerst hebben we de Crocodile farm bezocht. Dit is een Wildlife Rescue and Conservation Centre voor krokodillen. We hebben hier een rondleiding gehad en wat zijn die krokodillen echt verschrikkelijk angstaanjagend. Daarnaast waren er ook nog bijzondere vogels te zien en wonderbaarlijke natuur. Daarna zijn we naar de Iwahig gevangenis geweest. Dit is een gevangenis van 200.000 hectare groot waar ongeveer 2000 gevangenen zitten. Het bijzondere aan deze gevangenis is dat er geen muren omheen staan en dat er nauwelijks beveiliging is, maar er ook geen criminaliteit is. De gevangenen wonen er met hun gezin en werken op het terrein. De criminelen die er zitten hebben allemaal een celstraf voor tussen de twintig en vijftig jaar voor ernstige delicten zoals moord en doodslag. Ze hebben wel het eerste gedeelte van hun celstraf uitgezeten in een normale gevangenis, maar als ze zich daar goed gedragen hebben worden ze naar hier overgeplaatst. Er was ook een souvenirwinkel bij waar we natuurlijk even rondgeneusd hebben. Ik heb hier een tijdje gekletst met een man die mij van alles uitlegde over de verschillende souvenirs. Eenmaal weer buiten aangekomen vroeg ik aan een van de anderen waar die gevangen nu precies waren en toen vertelde ze mij doodleuk dat die vriendelijke man waar ik zojuist mee gepraat had, een van de criminelen was. Dat was toch wel schrikken, ik kreeg er spontaan een kleur van. Echt bizar om je dat dan ineens te realiseren.

Vervolgens hebben we onze tour vervolgd en kwamen we aan bij de Mitra’s Ranch. Dit is een grote ranch op de top van een berg, met een geweldig uitzicht! We hebben hier even van het uizicht genoten en zijn vervolgens weer richting Puerto Princesa gereden. Hier hebben we nog een Kathedraal bezocht en het Plaza Cuartel. Dit is een plek waar de Japanse soldaten tijdens de Tweede Wereld Oorlog 150 Filippijnse soldaten levendig verbrand hebben. Deze pijn zit er nog steeds in bij de lokale bevolking.

Ter afsluiting van de tour hebben we de Pasalubong store bezocht. Het is erg gebruikelijk voor Filipinos om na een reis voor iedereen een Pasalubong mee te nemen. Dus ook wij hebben hier het nodige ingeslagen. Om vervolgens met volle tassen een restaurant op te zoeken om het weekend af te sluiten. Onderweg kwamen we ook nog de hoogste kerstboom van de Filippijnen tegen. Het eten was wederom verrukkelijk. We hebben onder andere verse kreeft en Tamilok gegeten. Tamilok is een exotische specialiteit van Palawan. (Zie het als de eetproef van Expeditie Robinson) De rest van de groep had het ook nog nooit eerder gegeten. Het koste de nodige moeite om het weg te krijgen. Na een moedige poging om het kapot te kauwen, wat echt niet lukte probeerde ik het maar door te slikken. Ook dit ging erg moeizaam, op een gegeven moment had ik de helft in mijn keel en de andere helft nog steeds in mijn mond. En ja toen kwam alles weer omhoog natuurlijk. Maar! Uiteindelijk heb ik hem door kunnen slikken en was ik toch wel trots op mezelf.

Vervolgens zijn we met volgepakte tricycle’s richting het vliegveld gereden waar ze ons al op stonden te wachten. We waren een “beetje” te laat. Onze namen werden al omgeroepen en iedereen was al in het vliegtuig. Gelukkig konden we nog mee en al snel vielen onze ogen dicht na een geweldig, fantastisch, indrukwekkend, onvergetelijk maar vermoeiend weekend.

Eenmaal terug in Manilla zijn we bij de tante van Tom blijven slapen en zijn we de volgende ochtend vroeg weer vertrokken richting Baras. Waar we hartelijk werden ontvangen door de kinderen die op dat moment niet naar school waren. De staff was ook erg blij ons weer te zien. Ze waren erg ongerust door de berichten over de tyfoon, maar wij waren ons van geen kwaad bewust. Nadat we de indrukwekkende beelden op het nieuws gezien hadden realiseerden we ons dat we veel geluk gehad hebben en niet één of twee dagen later terug hadden moeten vliegen.

Het is nauwelijks te bevatten hoe snel en onverwachts zoiets kan gebeuren. Zoveel menselijk leed. Hoor net op het nieuws dat er een kindje van drie jaar is gered en de moeder is meegesleurd in het water. Ze dreef in iets van een soort krat. De mensen hier zijn dan vooral heel blij met deze redding...ze denken zo positief. Het is natuurlijk ook uitzonderlijk dat dit nog in de maand december gebeurd, het tyfoonseizoen is normaal gesproken in september/oktober afgelopen. We hebben hier wel (veel) regen gehad maar gelukkig is het daar bij gebleven.

We hebben enorm genoten van dit onvergetelijk uitje maar zijn ook blij dat we hier weer veilig bij de kinderen zijn. Ik heb ze meer gemist dan ik vooraf gedacht had. Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik jullie mis, maar ik ben ook blij dat ik nog een hele tijd te gaan heb op de Filippijnen.

Heel veel liefs Stephanie 

PS de foto's volgen zo snel mogelijk!